Αντικαπνιστικός στόχος

Το κάπνισμα του τσιγάρου όλοι γνωρίζουμε πόσο επιβλαβής συνήθεια είναι για την υγεία μας. Επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι είναι εθιστικό και είναι πολύ δύσκολο να διακοπεί. Γιατί άραγε αφού γνωρίζουμε αυτές τις δύο παραμέτρους υφίσταται ακόμη στη ζωή μας; Φυσικά όχι όλων αλλά σίγουρα κάποιων.

Πέραν των νομοθετικών ρυθμίσεων που πολύ σωστά «επιβάλει» η κυβέρνηση αναφέρομαι στον ατομικό τρόπο αντιμετώπισης. Το πως δηλαδή αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς αυτή την άχρηστη συνήθεια. Γιατί πραγματικά πρόκειται περί «άχρηστης» συνήθειας αφού δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Πρακτικά η νικοτίνη ως η πιο γνωστή ουσία ανάμεσα σε περίπου 5.000 άλλες που περιλαμβάνονται σε κάθε εισπνοή του καπνού, είναι αυτή που προκαλεί την εξάρτηση στους ανθρώπους και είναι ένα αρκετά εθιστικό αλλά και ισχυρό δηλητήριο.

Πολλές συνήθειες ντύνουν τη ζωή μας και από αυτές οι κακές όταν γίνονται εθισμοί μετατρέπονται σε εμπόδια στην ομαλή ροή της ενώ σε μερικές περιπτώσεις την διακόπτουν και μόνιμα.

Πληρώνεις για να βλάψεις τον εαυτό σου.
Ανεβαίνει η αρτηριακή πίεση, βουλώνουν οι αρτηρίες, μαυρίζει το πνευμόνι, κιτρινίζουν τα δόντια, μυρίζει άσχημα το στόμα και ο καρκίνος παραμονεύει. Στις σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις της υγείας προστίθεται βέβαια και το οικονομικό κόστος αγοράς των απαραίτητων επιβλαβών υλικών. Δηλαδή πληρώνεις για να βλάψεις τον εαυτό σου. Και μην ξεχνάμε ότι ο εθισμένος είναι καλοπληρωτής. Επιπλέον, με τον νέο αντικαπνιστικό νόμο τα πρόστιμα  είναι πολύ μεγάλα και για τους καπνίζοντες και για τους υπεύθυνους των χώρων. Ψάχνω λοιπόν να βρω μία καλή πλευρά του τσιγάρου αλλά δεν βρίσκω.

Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι πόσο γλυκιά είναι αυτή η φυλακή για τους καπνιστές; Πόσο πολύ έχει εξελιχθεί η χημεία ώστε να εγκλωβίζει τόσο ύπουλα τους «επίδοξους προνομιούχους» στις ουσίες με αποκλειστικό στόχο το οικονομικό κέρδος; Ενδεχομένως οι καπνιστές να έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που τους κάνει ευάλωτους στην συνήθεια του καπνίσματος. Ισως η ανασφάλεια, το άγχος, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η απόκρυψη της αδράνειας, η μειονεκτικότητα, η αναζήτηση συντροφιάς και παρέας, η προβολή της πρώιμης ωριμότητας, η κάλυψη της ετερόφωτης λάμψης, αλήθεια τι; Το τσιγάρο αν κι έχει συνδεθεί με την στεναχώρια, τον πόνο και τον καημό καλό είναι να  έχουμε στο νου μας ότι υπάρχουν και μη καπνιστές που νιώθουν τα ίδια συναισθήματα. Άλλωστε το κάπνισμα δεν επηρεάζει τα γεγονότα ούτε απαλύνει τον πόνο ούτε μετριάζει την λύπη.

Επανάσταση δίχως αντίκρισμα.
Ενδεχομένως το κάπνισμα να είναι κι ένα είδος επανάστασης εκείνων που δεν μπορούν να επαναστατήσουν ή καλύτερα να απεξαρτοποιηθούν από τα οποιαδήποτε δεσμά. Είναι σαν ένα είδος υπενθύμισης για μία μελλοντική απόδραση που πιθανόν δεν θα γίνει ποτέ.

Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι πως ότι δεν προβλέπεις εσύ το προβλέπει η Φύση. Έτσι αν δεν εκπαιδευθείς με ομαλό τρόπο από νωρίς στο να προστατεύεσαι, θα στο μάθει η ζωή τις περισσότερες φορές απότομα και σκληρά.

Οι καπνιστές παγκοσμίως είναι περίπου 1 δισεκατομμύριο και ο πληθυσμός της Γης 7,5 δισεκατομμύρια. Δηλαδή ένας στους επτά από εμάς καπνίζει. Το μεγαλύτερο ποσοστό των καπνιστών κατέχουν οι αναπτυσσόμενες χώρες ενώ στις αναπτυγμένες μειώνεται. Η Ελλάδα βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη των χωρών με υψηλά ποσοστά καπνιστών.

Το κάπνισμα είναι ένα δείγμα του επιπέδου ποιότητας ζωής ενώ το παθητικό κάπνισμα είναι ένας έμμεσος βιασμός της κοινωνίας που είναι η χειρότερη μορφή βίας την οποία επιβάλλουν αρκετοί καπνιστές παντού και σε όλους, ακόμη και στα παιδιά τους.

Δεν νομίζω λοιπόν ότι χρειαζόμαστε τον «μπαμπούλα» για να μην κάνουμε αταξίες. Μπορούμε να ήμαστε «μάγκες» χωρίς να κάνουμε «μαγκιές». Μπορούμε να ήμαστε «αστέρια» χωρίς να προσπαθούμε να ενσαρκώσουμε τα επιβεβλημένα πρότυπα του συστήματος. Είναι τελικά τόσο δύσκολο να είναι κανείς φυσιολογικός; Είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς ένας καθημερινός άνθρωπος; Είναι τόσο δύσκολο να μην επιθυμούμε το βλαβερό. 

Αντικαπνιστικός νόμος στην Ελλάδα υπάρχει από το 1856 αλλά δεν εφαρμόσθηκε. Γενικότερα οι νόμοι στην Ελλάδα δύσκολα εφαρμόζονται. Πάντα έρχεται η στιγμή που απαιτείται να τιμήσουμε την τήρηση των κανόνων και να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη.