Πόση ελευθερία χωράει αλήθεια η δημοκρατία; Ορίζονται σαφώς από τους νόμους τα όρια της ελευθερίας σε μία δημοκρατική κοινωνία, πρακτικά όμως δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί πλήρως. Ο ένας νιώθει αδικημένος και ο άλλος απροστάτευτος. Ο διαδηλωτής δηλώνει αγανακτισμένος και ο αστυνομικός αμυνόμενος. Ο αριστερός κατακρίνει τον δεξιό και ο δεξιός τον αριστερό.
Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μέσα στο οποίο έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε ελεύθερα την άποψή μας. Την οποιαδήποτε άποψη. Τι γίνεται όμως όταν ένας ανήλικος χάνει τη ζωή του εκφράζοντας την άποψή του; Την οποιαδήποτε άποψη πιστεύει εκείνη τη μοιραία στιγμή ως σωστή. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν ως αλήτη και άνευ ουσιαστικού ενδιαφέροντος άτομο και άλλοι ως ήρωα. Ολες οι απόψεις στην δημοκρατία είναι δεκτές όχι όμως και αποδεκτές, και είναι όλες βάσιμες ανάλογα την οπτική γωνία από την οποία βλέπει κανείς τα γεγονότα. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πριν από την τέλεση κάποιου γεγονότος πιθανόν να ανακαλύψουμε πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την ορθότητα της άποψης που κουβαλάει ο κάθε ένας από εμάς για τον άλλον. Προκύπτουν ερωτήματα για τον νέο με τη «μολότοφ» στο χέρι, για το τι φέρνει στο δρόμο έναν ανήλικο αντιμέτωπο με οπλισμένους ενήλικες. Μία άσχημη παιδική ηλικία; Μία κακή οικονομική κατάσταση; Η αίσθηση της βίας που εισέπραξε; Ο αποπροσανατολισμός από την ουσία της ζωής; Κάτι οδηγεί τους ανθρώπους στις επιλογές τους, δεν είναι απλά αλήτες επειδή έχουν οργή μέσα τους.
Στα ακραία πολιτεύματα οι λύσεις είναι απλές και σκληρές, ενώ αντίθετα όταν οι πολιτικές αντιλήψεις συγκλίνουν προς το κέντρο οι διαδικασίες γίνονται δύσκολες κι ευαίσθητες. Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζει κανείς τις πεποιθήσεις του αντιπροσωπεύει και το επίπεδο ποιότητας της παιδείας που του παρέδωσαν οι γονείς, οι δάσκαλοι και γενικότερα το περιβάλλον που έζησε. Εκτιμάται η δημοκρατία ως το πιο εξισορροπημένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα γιατί δημιουργεί ένα περιβάλλον μόνιμης αναζήτησης της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Χρειάζεται προσοχή όμως γιατί είναι πολύ εύκολο να ξεπεράσει κανείς τα όρια της δημοκρατίας καθώς είναι μία πορεία σχοινοβατική και δύσκολη, η οποία όμως προσδίδει μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση και αίσθηση ασφάλειας. Η δημοκρατία είναι ομαδικό άθλημα και η συμμετοχή είναι απαραίτητος όρος για την ομαλή λειτουργία της. Είναι ένα παιχνίδι που μαθαίνει στους συμμετέχοντες την προσπάθεια, την ευθύνη, την έκφραση, τον διάλογο και την προσφορά.
Τα παιχνίδια της δημοκρατίας, λόγω της φιλελεύθερης φύσης τους, δυσλειτουργούν πολύ εύκολα αν δεν είναι φτιαγμένα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στοχεύει στην γνώση του «γιατί» και του «πως». Οπως έχει αναφερθεί και σε άλλο άρθρο μας (Ο τρόπος και ο στόχος της εκπαίδευσης) όταν δεν μπορεί μία οικογένεια να ανταποκριθεί στις πνευματικές ανάγκες ενός νέου θα έπρεπε να μπορεί η κοινωνία και η πολιτεία μέσα από το σχολείο που είναι η δεύτερη οικογένειά μας.
Μία παροιμία λέει το εξής: Ο,τι σπέρνεις, θερίζεις. Αν οι νέοι νιώσουν βία, αυτή θα μεταδώσουν.
Αν εισπράξουν κατανόηση και αποδοχή αυτά θα εκπέμψουν.
