Ευτυχώς ή δυστυχώς οι αμερικανικές εκλογές έφθασαν επιτέλους στην κορδέλα του τερματισμού και «πιθανόν» την έκοψαν. Και λέω «πιθανόν» γιατί ελάχιστοι γνωρίζουν το περιβάλλον και το ρυθμό του αφανούς παρασκηνίου αυτού του θεατρικού έργου που ακολουθεί την Ολυμπιάδα σε χρονική τακτικότητα ενώ αιωρείται στους αιώνες ελλιπής ως ποιότητα πρόθεσης σε σχέση με το «ευ αγωνίζεσθαι». Μία παράσταση που προπωλεί εισιτήρια προβάλλοντας υπέρμετρα πανέμορφες κορώνες σε μια βιτρίνα γερασμένη και θολή από την φθορά της επανάληψης.
Σταμάτησε ο ένας αρχηγός και συνεχίζει ο άλλος, γιατί πάντα κάποιος θα είναι ο πρωταγωνιστής, πάντα κάποιοι οι κομπάρσοι και πάντα κάποιοι οι θεατές που θα κινούν οι θιασάρχες και οι παραγωγοί υπέρ του ενός ή του άλλου έργου ανάλογα με τις «τάσεις της εποχής». Άλλωστε κάπως πρέπει να πορευθεί ο καθείς από εμάς καθώς η ζωή βαδίζει διαρκώς στο πουθενά και όλοι προσπαθούμε να χρωματίσουμε τις λίγες αξίες που απέμειναν στο σύντομο πέρασμά μας. Το ουσιαστικά λιγοστό επιφανειακό κέρδος των εκλογών καταφεύγει φοβισμένο στην ρήση του Ρωμαίου κωμωδιογράφου Πλαύτου, «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον», δηλαδή από δύο κακά ας επιλέξουμε το λιγότερο κακό, κι ας είναι κακό.
Η αναγκαστική και πάγια διαδικασία εφαρμογής της Δημοκρατίας έχει διαλύσει την ίδια την Δημοκρατία. Ο χαμένος πολεμά να ρίξει τον νικητή και ο νικητής προσπαθεί να σταθεί δυνατός έως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Οι διαφορετικές απόψεις ανταγωνίζονται στο στίβο της εξουσίας και οι πολίτες/θεατές υποστηρίζουν αδιάφορα μία τον ένα και μία τον άλλον υποψήφιο όχι γιατί πιστεύουν τις απόψεις ή την θεωρία του αλλά γιατί έτσι πρέπει ή γιατί έτσι τους συμφέρει ή γιατί έτσι τους είπε κάποιος, ακούγοντας τελικά αυτό που ήθελαν να ακούσουν. Και οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους όπως κάνουν όλοι στη σύγχρονη κοινωνία στοχεύοντας σε κάτι που να αρέσει ή να συμφέρει ή να ικανοποιεί το «Είναι» τους. Οι εκλογές δημιουργήθηκαν για να εξυψώσουν τη δημοκρατία, αυτό δηλαδή που επιθυμούν ή συμφέρει τους περισσότερους, καθιστώντας, αυτή την διαδικασία επιβολής των πολλών στους λίγους, υπεύθυνη να έχει ακλόνητες θεωρητικές βάσεις αλλά να στέκει έκθετη στη σαθρή πραγμάτωση του σκοπού της. Οι προεκλογικές υποσχέσεις τηρούνται κατά την περίοδο της εξουσίας με ρητορική ευλάβεια παραλλάσσοντας το απλό καλοπροαίρετο «κοινό καλό» σε αναγκαστική δύσκολη απόφαση για την αποφυγή του χειρότερου.
Θεωρώ ότι όλες οι εκδοχές εξουσίας είτε ολοκληρωτικές είτε δημοκρατικές εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τον καπετάνιο. Ίσως ο Μπάιντεν να είναι εξαίρετος, ίσως να είναι και χειρότερος από τον Τραμπ, ίσως ο Τραμπ να κερδίσει τις εκλογές στα χαρτιά, αυτό θα φανεί σύντομα. Εκείνο όμως που δεν φαίνεται είναι η αδυναμία της παρούσας εκλογικής διαδικασίας να εκφράσει την πραγματική θέληση των ψηφοφόρων κι αυτό γιατί πρώτον τα εκλογικά συστήματα αλλάζουν ανάλογα με τις περιστασιακές εξουσίες και δεύτερον γιατί η πλειονότητα των υποψηφίων δημιουργούν σενάρια και όχι πράξεις, προσδοκίες μα όχι αλήθειες, επιθυμίες για τους πολλούς, κατά κόρον ανέφικτες.
Και όπως είπε ο Πλάτων προ 2.400 ετών,
«Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω.»
«Ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον
αλλά των υπηκόων του.»