Η εξέλιξη του ανθρώπου προχωράει ατέρμονα. Από τα σπήλαια στις θεόρατες κατασκευές, από τη φωτιά στο ηλεκτρικό ρεύμα και από τα τόξα στους πυραύλους. Μια θεαματική διαδρομή στην ιστορία συνεχίζεται.
Η επικοινωνία δεν εξαιρέθηκε από την εξέλιξη και με την πάροδο του χρόνου η τεχνολογία μείωσε τις αποστάσεις έτσι ώστε η μετάδοση της πληροφορίας πραγματοποιείται πλέον άμεσα. Φθάσαμε στο σήμερα όπου τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούν ως προέκταση του εαυτού μας. Ενας συνεχής ανεξέλεγκτος βομβαρδισμός πληροφορίας βάλει τον άνθρωπο. Το σύστημα αντίληψης κουράζεται υπερβολικά και προσπαθώντας να αφομοιώσει τις πληροφορίες οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι άχρηστες αδυνατεί να ζήσει στο παρόν. Ξεκινά μία δεύτερη παράλληλη ζωή. H δυνατότητα να γνωρίζω τι διαδραματίζεται αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μου δίνει την αίσθηση ότι είμαι αλλού αλλά δεν είμαι. Ξαφνικά αρχίζω να αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι όντως εδώ.
Και η εξέλιξη συνεχίζεται. Το «σε αγαπώ» ή το «συμφωνώ μαζί σου» έγινε πλήκτρο που μπορεί να το πατήσει ο καθένας όσες φορές θέλει, χωρίς κόστος. Όντως χωρίς κόστος; Φυσικά και όχι. Γιατί η εξωτερική πλασματική μείωση της απόστασης δημιουργεί μία εσωτερική αύξηση της απόστασης μεταξύ εμένα και των άλλων εξαιτίας της αντικειμενικής απόστασης που μας χωρίζει. Η ευκολία δημιουργεί την δυσκολία. Η ευκολία να κάνω εικονικούς φίλους, πολλές φορές από υποχρέωση, δημιουργεί μία παράξενη εσωτερική πλήρωση που ουσιαστικά κατασκευάζει ένα συναισθηματικό κενό. Η ευκολία να γνωρίζω ότι στην άλλη άκρη της Γης ένας μαθητής σκότωσε μέσα στο σχολείο του συμμαθητές του κατά κύριο λόγο δημιουργεί μία επιπρόσθετη συναισθηματική φόρτιση που στην καλύτερη περίπτωση καταντά αδιαφορία λόγω αντικειμενικής απόστασης από το γεγονός ενώ στην χειρότερη περίπτωση ανακινεί σενάρια μίμησης λόγω αδυναμίας αποκωδικοποίησής της.
Η ευκολία μετάδοσης της πληροφορίας δημιουργεί δυσκολία στο ποιος την δέχεται, πως την αντιλαμβάνεται και τι την κάνει. Αυτό φυσικά ισχύει και για όλα όσα συμβαίνουν δίπλα μας με τη διαφορά ότι αυτά τα βιώνουμε ενώ η συχνότητά τους είναι μηδαμινή σε σχέση με την μόνιμη εισροή πληροφοριών μέσω του κινητού τηλεφώνου.
Ο έλεγχος της σκέψης είναι εδώ. Ο νέος άνθρωπος διασωληνωμένος πλέον με το σύστημα, δέχεται χιλιάδες μηνύματα καθημερινά και αναγκάζεται ασυνείδητα να είναι μόνιμα σε στάση άμυνας. Η διαρκής εγρήγορση κουράζει και το δυσβάσταχτο ογκώδες φορτίο των πληροφοριών υφαίνει μία πολύπλοκη, ανασφαλή, ψυχρή ζωή.
Οταν η πρώτη και η τελευταία κίνηση της ημέρας είναι η επαφή με το κινητό τότε καλό είναι να σκεφτούμε τι είναι αυτό που ζητάμε από αυτό. Ελπίδα, αναγνώριση, επιβεβαίωση, γνώση, δύναμη, έλεγχο; Την αλήθεια πάντως και την αγάπη δεν θα τη βρούμε εκεί.
Μήπως είναι καλό να σκεφτούμε λίγο βαθύτερα «τη Χρήση και το Μέσον». Ξεκινώντας από αυτό το σημείο θα μπορέσουμε ευκολότερα να επικοινωνήσουμε όχι για το αν πρέπει να σε έχω φίλο αλλά για το αν είμαι φίλος, όχι για την ευκολία που μου δίνει η τεχνολογία αλλά για την πρόθεση που έχω να την χρησιμοποιήσω, όχι για το «τι» αλλά για το «πως», όχι γι αυτό που φαίνεται αλλά γι αυτό που πραγματικά είναι.
