Είναι πολύ ενδιαφέρον και ταυτόχρονα οδυνηρό ένα κράτος να αναζητά την ταυτότητά του. Το ανθρώπινο μείγμα των κατοίκων κάθε περιοχής οφείλει κατά την τρέχουσα κατάσταση να έχει ένα στίγμα ύπαρξης ώστε να ανήκει κάπου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος από την γέννησή του εκ φύσεως θέλει να νιώθει ότι κάπου ανήκει. Ξεκινά από την οικογένεια, προχωράει στην γειτονιά, την πόλη, το κράτος, την Ηπειρο, την Γη, το Γαλαξία, την Σύμπαν. Αυτή η αίσθηση δημιουργεί μία ασφάλεια καθώς καθορίζει τον τρόπο συμπεριφοράς και κατευθύνει κατά κάποιο τρόπο τον κάθε έναν από εμάς σε μία σχετικά συγκεκριμένη πορεία περιχαρακωμένη από την ιστορία, την θρησκεία, την πολιτική, τον πολιτισμό και ούτω καθεξής. Η χρονική συγκυρία έφερε τους ανθρώπους των Σκοπίων να διεκδικούν μία ονομασία που πιστεύουν ότι τους αντιπροσωπεύει. Το ερώτημα είναι αν η ονομασία θα τους δώσει αυτή την ταυτότητα. Αν δηλαδή για παράδειγμα το όνομά μου είναι «Αλέξανδρος» δεν σημαίνει ότι είμαι και «Μέγας». Όπως λέει και μία παροιμία «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά».
Θα αλλάξει κάτι στην θρησκεία, τον πολιτισμό ή την ιστορία αν αλλάξει η ονομασία μιας χώρας; Θα αλλάξει κάτι γιατί αν συνεχίσουν να μιλούν την ίδια γλώσσα, να πίνουν το ίδιο νερό, να καλλιεργούν τα ίδια χωράφια; Γιατί το πρόβλημα τελικά δεν είναι στην ταυτότητα ούτε στο όνομα αλλά στην πεποίθηση ότι συμβολίζουν την διαφορετικότητά μας ως αντιπαλότητα και όχι ως ομορφιά.
