Διάβασα ότι πριν λίγες ημέρες η ελληνική αστυνομία, απομάκρυνε ανήλικους θεατές από την αίθουσα δύο κινηματογράφων, καθώς η ταινία την οποία παρακολουθούσαν ήταν ακατάλληλη για νέους κάτω των 18 ετών επειδή περιείχε σκηνές βίας…
Σωστά έπραξαν τα εκτελεστικά όργανα εφόσον ισχύει τέτοιος νόμος ο οποίος απομακρύνει τη βία από τους νέους. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει βία κατάλληλη και βία ακατάλληλη. Δηλαδή η παρακολούθηση βίας απαγορεύεται στα άτομα κάτω των 18 ετών ενώ επιτρέπεται σε όλα τα υπόλοιπα; Επομένως αν κάποιος κλείνει τα 18 του χρόνια σήμερα, σημαίνει ότι αύριο του δίνεται η δυνατότητα να δει βία και είναι ικανός να τη διαχειριστεί ενώ έως χθες δεν μπορούσε. Πιστεύω ότι είναι παράλογο. Γιατί η βία από ακατάλληλη μετατρέπεται σε κατάλληλη εφόσον ούτως ή άλλως είναι καταδικαστέα;
Ο παρακάτω ορισμός της βίας είναι από μία Ερευνητική εργασία της Α΄ τάξης του ΓΕΛ Λουτρών Αιδηψού με θέμα «Βία και Αθλητισμός» την οποία βρήκα στο Internet.
Βία ονομάζουμε τη χρησιμοποίηση σωματικής ή υλικής δύναμης ή ψυχολογικής πίεσης από κάποιο άτομο ή ομάδα για την επιβολή θέλησης ή για καταναγκασμό. Βία είναι η στέρηση της ελευθερίας του άλλου. Η βία εκδηλώνεται με πολλές μορφές (ατομική – ομαδική, νόμιμη – παράνομη, επιθετική – αμυντική, σωματική – ψυχολογική). Απώτερος σκοπός της βίας είναι η επιβολή. Η χειρότερη μορφή ομαδικής βίας είναι ο πόλεμος.
Στέκομαι στη φράση, «Απώτερος σκοπός της βίας είναι η επιβολή» και σκέφτομαι ότι ίσως η βία ήταν ανέκαθεν συστατικό της ανθρώπινης κοινωνίας εφόσον επέλεξε να ζει σαν ομάδα. Διότι όταν ζεις με άλλους δημιουργούνται τριβές και αντιπαλότητες, τις οποίες ο άνθρωπος κατά την εποχή των σπηλαίων έμαθε να αντιμετωπίζει με ρόπαλα και πέτρες. Τα χρόνια πέρασαν. Ο άνθρωπος εκπολιτίστηκε και το ρόπαλο έγινε βρισιά, απαξίωση, ειρωνεία. Ο άνθρωπος εξελίχθηκε και οι πέτρες έγιναν τόξα, πιστόλια, κανόνια. Η εκ βαθέων ανάγκη απόκτησης εξουσίας μέσω της επιβολής συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη μέριμνα στο παρασκήνιο της σύγχρονης κοινωνίας. Μία κακή μέριμνα που οδηγεί στη λεκτική, στην ψυχολογική, στη σωματική και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας δημιουργήσαμε χάριν της υπεροχής μας έναντι των άλλων. Η διαδικασία επικράτησης της άποψης κατάντησε προμαχώνας μίσους, σπινθήρας μάχης, τυφλή επιβολή.
Εκπολιτιστήκαμε πλέον και βρίσκουμε τη βία παντού, στις διαδηλώσεις, στο δρόμο, στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, στο σχολείο, στο σπίτι, ενώ την μεταδίδουμε εύκολα από το τηλέφωνο, από τον υπολογιστή, από την τηλεόραση, από τις κινηματογραφικές ταινίες. Ταυτόχρονα μιλάμε για Ειρήνη. Μήπως λέμε ψέματα στον εαυτό μας; Αν καταδικάζουμε τη βία ως άλλοθι του ανθρωπισμού που πρέπει να δείχνουμε για να μας αποδέχονται οι άλλοι δεν κάνουμε τίποτα άλλο από να την συντηρούμε. Η βία θα σταματήσει όταν σταματήσουμε να είμαστε βίαιοι σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και όχι όταν την καταδικάζουμε, την αντιμαχόμαστε και την αποτάσσουμε. Είναι εδώ και ζούμε μαζί της. Δεν έχει ηλικία, κατηγορία και μέτρηση. Δεν είναι θέμα απαγόρευσης. Είναι μηχανισμός που λειτουργεί στο μυαλό μας και σαν μηχανισμός διορθώνεται, μέσω της εκπαίδευσης και της πρακτικής ζωής που μεταδίδουμε με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, κατανοούμε και αντιδρούμε στις όποιες αφορμές πρόκλησης βίας μας παρουσιάζονται.
…Τελικά, τα παιδιά απέφυγαν την οπτική μετάδοση της βίας φεύγοντας από την αίθουσα του κινηματογράφου. Μετά πήγαν σπίτι τους θυμωμένα που δεν κατάφεραν να δουν την ταινία. Είδαν όμως στην τηλεόραση ειδήσεις με online ανταποκρίσεις και πλάνα από την εμπόλεμη ζώνη, άκουσαν για ένα βιασμό ανηλίκου, είδαν τις συμπλοκές μεταξύ των οπαδών δύο αντίπαλων ομάδων και έπαιξαν στο «PlayStation» το πολύ γνωστό βιντεοπαιχνίδι «Grand Theft Auto».
Μετά έπεσαν για ύπνο. Τι να έβλεπαν άραγε στα όνειρά τους; Λέτε να ήταν κατάλληλα για την ηλικία τους ή ακατάλληλα;
