Ο χρόνος κυλά και τα σχολεία μια Κυριακή θα ανοίξουν για να υποδεχθούν τις κάλπες που μυστικά θα μετρήσουν τη θέλησή μας. Στις αίθουσες τα ψηφοδέλτια και οι ταυτότητες θα είναι οι επίσημοι εορτάζοντες. Στην είσοδο του σχολείου πλαστικές καρέκλες και πρόχειρα τραπεζάκια θα φιλοξενούν τους αντιπροσώπους των υποψηφίων οι οποίοι θα ανταλλάσσουν απόψεις, θα βοηθούν τους ηλικιωμένους και όσους δεν γνωρίζουν σε ποιο εκλογικό κέντρο ψηφίζουν. Οι αφίσες θα είναι ελάχιστες και τα πανό λειψά καθώς κανένα κόμμα δεν πρέπει να είναι εχθρικό προς το περιβάλλον και την δημόσια οικονομία. Τα μεγάφωνα βουβά, αποκαμωμένα από την υπερβολική χρήση των περασμένων εκλογικών αναμετρήσεων. Άλλωστε τώρα τον πρώτο λόγο έχει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο.
Οι παραλλαγές των εκλογέων πολλές. Είναι οι «βέβαιοι», αυτοί που γνωρίζουν τι θέλουν. Οι «αβέβαιοι», αυτοί που διχάζονται και η τελική τους απόφαση γεννιέται πίσω από την κουρτίνα. Οι «της τελευταίας στιγμής», που ανάλογα με ποιον είδαν έξω από το σχολείο ή τι θυμούνται από τη χθεσινοβραδινή συζήτηση στην τηλεόραση, κρίνουν τον επόμενο πρωθυπουργό. Είναι κι αυτοί που βάζουν στο φάκελο το πρώτο ψηφοδέλτιο που βρίσκουν όποιο κι αν είναι αυτό. Αυτοί που δεν θέλουν κανέναν και απλά δηλώνουν την παρουσία τους ή εκπληρώνουν την υποχρέωσή τους ως πολίτες ή γεμίζουν τον άδειο χρόνο τους. Αυτοί που γράφουν κρυφά στα ψηφοδέλτια ότι δεν μπορούν να εκφράσουν ελεύθερα. Και βέβαια υπάρχουν και αυτοί που δεν ψηφίζουν. Όλοι είναι ψηφοφόροι και μπορούν να εκλέγουν. Ολες οι απόψεις είναι σεβαστές στην Δημοκρατία ακόμα και αυτές που της εναντιώνονται και θέλουν να την βλάψουν..
Οι παραπάνω παραλλαγές ψηφοφόρων ταξινομούνται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Τους συνειδητούς, αυτούς δηλαδή που ψηφίζουν κατόπιν σκέψης και λογικής, και τους ασυνείδητους, αυτούς δηλαδή που δεν γνωρίζουν πολλά και δεν θέλουν να μπλεχτούν σε βάθος ή και καθόλου με τα «πολιτικά».
Μία δευτερεύουσα ταξινόμηση δημιουργεί δύο άλλες μεγάλες κατηγορίες, τους ιδεολόγους, αυτούς δηλαδή που έχουν βαθιά γνώση και πίστη στις πεποιθήσεις του κόμματος που υποστηρίζουν, και τους συμφεροντολόγους, αυτούς δηλαδή που ψηφίζουν ανάλογα με τις εκάστοτε οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες.
Όλοι ανήκουμε σε κάποια κατηγορία. Θα μπορούσα να είμαι ένας συνειδητός συμφεροντολόγος που αποφάσισα τι θα ψηφίσω εξαιτίας της υπόσχεσης για μείωση φόρων και αύξηση μισθών. Θα μπορούσα να είμαι ένα ασυνείδητος ιδεολόγος που λόγω της καταγωγής μου ψηφίζω εξ αρχής μόνο ένα κόμμα. Θα μπορούσα να είμαι ένας ασυνείδητος συμφεροντολόγος που θα ψηφίσω την πολιτική παράταξη που με διόρισε ή θα με διορίσει σε δημόσια θέση. Θα μπορούσα να είμαι ένας συνειδητός ιδεολόγος που θα ψηφίσω εκείνο το κόμμα που οι ιδέες του αντιπροσωπεύουν «τα πιστεύω μου» αλλά κυρίως γιατί το πρόγραμμά του θα βοηθήσει συνολικά την κοινωνία.
Όποιος κι αν είμαι όμως ποτέ δεν θα μάθω πριν τις εκλογές αν οι υποφήφιοι λένε αλήθεια ή ψέματα. Κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε οι ίδιοι οι ομιλητές γνωρίζουν την στιγμή της προεκλογικής τους ομιλίας αν αυτό που αναγγέλλουν θα πραγματοποιηθεί.
Πιθανόν η μοναδική αλήθεια στις εκλογές να είναι αυτή που κρύβεται πίσω από την κουρτίνα, την ώρα εκείνη που μόνο ο ψηφοφόρος γνωρίζει ποιο ψηφοδέλτιο δίπλωσε και έκλεισε στο φάκελο. Εκεί που κυριαρχεί η ανίκητη μοναξιά της επιλογής.
