Διαβάζοντας το άρθρο του Νικολάου – Θεολόγου Παπαδόπουλου, Εκπαιδευτικού Γαλλικής Γλώσσας, (www.polismagazino.gr) προέκυψαν οι κάτωθι σκέψεις.
Στην κοινωνία των ανηλίκων του σχολείου που είναι η κοινωνία των αυριανών ενηλίκων νουθετούνται ιδέες και νοοτροπίες οι οποίες καθορίζουν τη ζωή μας αλλά και την κατεύθυνση της ανθρωπότητας γενικότερα. Ο γνωστικός τομέας αποτελεί τον κύριο άξονα της εκπαίδευσης και αφορά περισσότερο την διάπλαση της πρακτικής πλευράς του ανθρώπου η οποία κατέχει σημαντική θέση στην δημιουργία της προσωπικότητας των μαθητών.
Το συγκεκριμένο άρθρο το οποίο αναφέρθηκε στην αρχή του παρόντος κειμένου έχει τον τίτλο «Αν η ευτυχία ήταν μέρος της διδακτικής ύλης». Θα μπορούσαμε λοιπόν να επεξεργαστούμε την ιδέα αυτή και να οραματιστούμε μία μελλοντική γενιά επικεντρωμένη στην έννοια της ευτυχίας. Μια καλή ερώτηση αναδύεται, τι είναι ευτυχία; Εξαρτάται από την οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Κάποιος βλέπει ως ευτυχία τα πλούτη και την άνεση, άλλος βλέπει την πνευματική ζωή, άλλος την οικογένεια και τόσες μα τόσες άλλες διαφορετικές απόψεις για το τι θα κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τι είναι ευτυχία αλλά το πως οδηγείται κανείς εκεί, αν φθάνει ποτέ σε κάποιο τελικό προορισμό, γιατί εκεί που τελειώνει η ευτυχία ξεκινά η δυστυχία. Επομένως δεν έχει νόημα να την αποκτήσει κανείς αλλά να προσπαθήσει γι’ αυτήν. Έτσι και οι μαθητές στο υποθετικό «μάθημα της ευτυχίας» δεν θα ήταν χρήσιμο να λάβουν οδηγίες, κανόνες και συνταγές για την απόκτηση της ευτυχίας αλλά να ερευνήσουν, να αναρωτηθούν, να συζητήσουν, να προτείνουν, να εκθέσουν τα προσωπικά τους βιώματα ώστε να αντιληφθούν συνειδητά ποια είναι αυτή η διαδρομή που κανείς δεν θα ήθελε να τελειώσει.
Με την ίδια λογική αντίστοιχα μαθήματα όπως η αγάπη, η κατανόηση, η ταπεινότητα, η σύνεση, η εγκράτεια, τα οποία θα μπορούσαν να ονομασθούν πνευματικά ίσως αποτελέσουν κύρια μαθήματα τα οποία ενδεχομένως να είναι πιο σημαντικά από αυτά του γνωστικού περιεχομένου.
Γιατί το πνεύμα οδηγεί την ύλη και όχι το αντίθετο.
