Πυρηνική ανοησία

Φεβ 3, 2019 | ΑΡΘΡΟ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα αποχωρήσει από την συνθήκη για τα πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς (Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty, INF) η οποία είχε υπογραφεί το 1987 μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας από τους τότε ηγέτες των δύο χωρών Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Ρόναλντ Ρέιγκαν. Έτσι στις 2 Φεβρουαρίου 2019 ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν απήντησε ότι αν αποχωρήσουν οι ΗΠΑ θα κάνει το ίδιο και η χώρα του. Επομένως οι δύο χώρες θα μπορούν να κατασκευάζουν πυρηνικούς πυραύλους με ακτίνα βολής 5.000 χιλιόμετρα.

Τα Πυρηνικά είναι Όπλα Μαζικής Καταστροφής όπως τα Χημικά και τα Βιολογικά και αποτελούν σήμερα μία από τις σοβαρότερες απειλές για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Η χρήση των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι πρεσβεύει το Διεθνές Δίκαιο και, ειδικότερα, το Ανθρωπιστικό Δίκαιο.

Το «όπλον» στην αρχαία ελληνική γλώσσα ήταν η κυκλική ασπίδα που χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες κάτι που οδηγεί στην υπόθεση ότι η αρχική του χρήση ήταν αμυντική. Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν βλέπω τον άνθρωπο να κατασκευάζει οχυρωματικά έργα για να αποφύγει την επίθεση άγριων ζώων. Η ανάγκη της επιβίωσης σε συνδυασμό με την ικανότητα αντίληψης και την περιέργεια ώθησε τον άνθρωπο στην εξέλιξη του τρόπου αντιμετώπισης των κινδύνων. Η ανανέωση της έννοιας του κινδύνου στο πέρασμα των αιώνων μεταλλάχθηκε και από εξωτερικός έγινε εσωτερικός.

Φθάνοντας στο σήμερα ο εσωτερικός εχθρός έγινε ο χειρότερος εφιάλτης της σύγχρονης κοινωνίας. Για λόγους εγωισμού, υπερηφάνειας, φιλοδοξίας και όλων των συναφών συναισθημάτων δίνεται η δυνατότητα να πατήσει ένας άνθρωπος ένα πλήκτρο με αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ή ακόμα και εκατομμυρίων ανθρώπων. Ποιο είναι εκείνο το διακύβευμα που διατάσσει τον αόρατο μηχανισμό λήψης αποφάσεων ενός ανθρώπου να χρησιμοποιήσει ένα απίστευτα καταστροφικό όπλο ενάντια σε άλλους ανθρώπους; Ποια είναι εκείνη η εσωτερική ενοχή που μας καταδικάζει να αμυνόμαστε πλέον ενάντια στον εαυτό μας; Ποια είναι εκείνη η διαφορά που αξίζει να δαπανώνται τεράστια χρηματικά ποσά στην αύξηση της αντιπαράθεσης παρά στην ομαλότητα; Που είναι η σοφία του ανθρώπου που με τόσο κόπο απέκτησε στο πολυτάραχο πέρασμά του;

Το 2017 οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες έφτασαν το τρισθεώρητο ποσό των 1,739 τρισεκατομμυρίων δολαρίων με αυξητική τάση σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI). Το ποσό αυτό διατέθηκε για να νιώθουμε πιο ασφαλείς ενώ ουσιαστικά νιώθουμε το αντίθετο και αυτό συμβαίνει προφανώς γιατί αντιμετωπίζουμε την διαφορετικότητα ως απειλή. Ταυτιστήκαμε τόσο πολύ με την ιδέα της ιδιοκτησίας (οποιουδήποτε είδους, εθνική, θρησκευτική, πολιτική, αθλητική,…) που καταντήσαμε να ζούμε γι αυτήν και δημιουργήσαμε ένα διαχωριστικό πέπλο ανάμεσα σε «εμάς» και τους «άλλους» θεωρώντας ότι μας προστατεύει από αυτούς ενώ στην ουσία μας απομονώνει και μας απομακρύνει. Και κάποια στιγμή αυτή η απόσταση αυξάνει τόσο πολύ που έρχεται ένας πύραυλος από τους «άλλους» να αφανίσει όχι μόνο αυτή την ιδιοκτησία μας αλλά και εμάς τους ίδιους. Και μετά θα στείλουμε εμείς ένα πύραυλο στους «άλλους» και μετά οι «άλλοι» σε εμάς και η Γη θα γίνει ένα τέρας που στάζει πόνο και αίμα. Η κενοδοξία σε όλο της το μεγαλείο!

Ξέρω ότι ο πόλεμος είναι στη φύση του ανθρώπου, μου το έμαθαν στο σχολείο και από τότε συνεχώς μου το υπενθυμίζουν στις επετείους, στις γιορτές, στις ειδήσεις, στην τηλεόραση. Ξέρω επίσης ότι μόνο κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου (1939-1945) περίπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ξέρω επίσης ότι η ρίψη ατομικής βόμβας στην Χιροσίμα το 1945 σκότωσε σε δευτερόλεπτα 70.000 ψυχές ενώ πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους εξαιτίας της ραδιενέργειας. Ξέρω ότι ένας πυρηνικός πύραυλος έχει πλέον τη δυνατότητα να εξαφανίσει από τον χάρτη μία περιοχή τόσο μεγάλη όσο το Τέξας ή τη Γαλλία. Ξέρω επίσης ότι αν το κουμπί πέσει στα χέρια του λάθος ανθρώπου τότε οι αντεπιθέσεις των πυρηνικών που θα ακολουθήσουν θα αφανίσουν ένα μεγάλο κομμάτι της Γης ενώ το υπόλοιπο θα αργοπεθαίνει από την ραδιενέργεια. Ξέρω επιπλέον, ότι η χρήση των πυρηνικών όπλων αυξάνεται αντί να μειώνεται.

Στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο να μάθουν γράμματα, μετά στο πανεπιστήμιο να γίνουν επιστήμονες και να μάθουν να κατασκευάζουν πυρηνικούς πυραύλους. Με λίγα λόγια εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για να καταστραφούν… Όλη η Γη έχει μετατραπεί σε μία ωρολογιακή βόμβα και αν δεν την απασφαλίσουμε το τέλος μας θα είναι οδυνηρό. Το χειρότερο όμως είναι ότι θα την πυροδοτήσουμε εμείς οι ίδιοι. Για ποιό λόγο; Υπάρχει μια καλή δικαιολογία; Γιατί μόνο δικαιολογία μπορεί να βρεθεί σε αυτό τον παραλογισμό.

Kατηγορίες

Εμπειρία Τεχνογνωσία Ποιότητα ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟΣ

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ