Η αδιάρρηκτη φυσική σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού ορίζει κατά ένα μεγάλο ποσοστό την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και γενικότερα την μορφή της ύπαρξης ενός ανθρώπου. Οπως το δένδρο μεγαλώνει στο χωράφι που το φύτεψαν. Ολα μετράνε. Ο σπόρος, το καλό χώμα, ο ευνοϊκός καιρός, η φροντίδα.
Πέρα από τη φυσική σχέση παιδιών και γονιών υπάρχει και μία πνευματική σχέση η οποία ξεπερνά τα γονίδια και τη χημεία. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν ως δεύτερο πατέρα ή μητέρα εκείνον που λειτουργεί με ενδιαφέρον, αγάπη, υποστήριξη. Εκείνον που τους μαθαίνει τη ζωή τι να την κάνουν, πως να παλέψουν, ποιο δρόμο να διαβούν, τις δύσκολες στιγμές πως να περάσουν. Πολλοί χαϊδεύουν ως παιδί τους ένα ζώο. Και ο ζωγράφος ως παιδιά του θεωρεί τους πίνακές του. Και ο συγγραφέας τα βιβλία του.
Ενα παιχνίδι πνεύματος και φύσης μας παρασύρει στην ανάγκη του ανήκειν, είτε γιατί έτσι είναι, είτε γιατί έτσι πρέπει να είναι, είτε γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι. Μία ανάγκη που μας ταξιδεύει στη ζεστή αγκαλιά τον κρύο χειμώνα, σε αυτό το απλωμένο χέρι την ώρα της απόγνωσης, στο χαμόγελο της αποδοχής, στην συγχώρηση του λάθους, στην κατανόηση, στην αγάπη.
O Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ, o οποίος θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες που συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης της κοινωνιολογίας είπε το εξής: «Κάθε νέα γενιά εκτρέφεται από την προηγούμενη. Η τελευταία πρέπει να βελτιωθεί προκειμένου να βελτιωθεί και η επόμενη. Η κίνηση είναι κυκλική.»
Αυτή η φράση του Εμίλ Ντιρκέμ εκπροσωπεί το φυσικό κανόνα της ανθρώπινης εξέλιξης γιατί πάντα η νέα γενιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Κι αυτό γιατί στη γέννησή της η νέα γενιά εμπεριέχει και την προηγούμενη στα εσώψυχά της. Περιέχει όλα τα λάθη, τις εμπειρίες και τις βαθιές αλήθειες που καταγράφηκαν στον κάθε γονιό στο διάβα της ζωής του. Τις άσχημες αλήθειες και τις όμορφες. Η νέα γενιά την έχει αυτή τη γνώση στο ασυνείδητό της και νιώθει τι είναι λάθος και σωστό γιατί όταν γεννιέται είναι αγνή και αμόλυντη. Ολοι μέσα μας θα έχουμε για πάντα τους γονείς μας κι εκείνοι τους δικούς τους. Και ο άνθρωπος πάντα θα προσθέτει την δική του τη χροιά απ΄ την δική του τη γενιά στον αλγόριθμο της ζωής. Θα αναζωογονεί με την παρουσία του το Σύμπαν αφήνοντας το αποτύπωμά του στο άπειρο. Η γέννηση και ο θάνατος δημιουργεί τη ζωή. Οταν φεύγει κάποιος, έρχεται ένας άλλος.
Ολα έχουν γονείς. Το ποτάμι έχει το χιόνι. Το δένδρο, το δάσος. Το κύμα, τη θάλασσα. Τα σύννεφα, τον ουρανό. Ο γιος και η κόρη την μητέρα και τον πατέρα. Ο μαθητής, τον δάσκαλο. Γιατί όλα ανήκουν κάπου. Εκεί που μπορούν να υπάρχουν.
Οι γονείς πεθαίνουν και τα παιδιά γεννιούνται. Ολοι οι γονείς ήταν κάποτε παιδιά και όλα τα παιδιά κάποτε γίνονται γονείς, είτε φυσικοί είτε πνευματικοί.
Ενα πράγμα οφείλουμε στους γονείς μας.
Να βελτιώσουμε τον κύκλο της ζωής μας ως άνθρωποι.
