Η κατανόηση της πραγματικότητας

Η ανθρωπότητα κατάφερε να φθάσει στο φεγγάρι κάτι που θεωρείται ένα μεγάλο βήμα για την εξέλιξή της. Και είναι πράγματι μεγάλο βήμα αν το συγκρίνουμε με την πνευματική εξέλιξη η οποία δείχνει να έχει μείνει αρκετά πίσω. Αντιθέτως είναι ένα απειροελάχιστο βήμα αν το συγκρίνουμε με την απόσταση που μας χωρίζει από τον ήλιο που είναι 390 φορές όσο η απόσταση της Γης από την Σελήνη, ενώ ο επόμενος ήλιος (ή αστέρι) είναι 106.658.897 φορές όσο η απόσταση της Γης από την Σελήνη.

Πως να ορίσουμε λοιπόν την πραγματικότητα της εξέλιξης της ανθρωπότητας; Αν χρησιμοποιήσουμε την σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων ώστε μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πλήρως την απόστασή μας από την πραγματικότητα τότε ίσως αντικρίσουμε την αντικειμενική απάντηση αυτού του ερωτήματος.

Αν λοιπόν ο άνθρωπος θεωρείται ανώτερο είδος, καλό θα ήταν να εξετάσουμε αυτή του την εξέλιξη. Ποια είναι αυτή; Θα μπορούσε να είναι καλύτερη; Έχει δυνατότητα επιλογής; Την επιθυμεί ή απλά την δέχεται; Μπορεί να την επηρεάσει;

#
Εχουμε την τεχνολογία για να καταστρέψουμε τον πλανήτη στον οποίο ζούμε, αλλά δεν έχουμε αναπτύξει ακόμη την ικανότητα να δραπετεύσουμε από αυτόν. Πρέπει να εργαστούμε από κοινού για να τον προστατεύσουμε και για να γίνει αυτό θα πρέπει να γκρεμίσουμε, όχι να υψώσουμε, εμπόδια εντός και μεταξύ των εθνών. Αν θέλουμε να έχουμε μία πιθανότητα να το κάνουμε αυτό, οι ηγέτες του κόσμου θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έχουν αποτύχει και ότι έχουν απογοητεύσει τους πολλούς.

Δεδομένου ότι σήμερα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι με ένα τηλέφωνο, από ό,τι με πρόσβαση σε καθαρό νερό στην υποσαχάρια Αφρική, αυτό θα σημαίνει σύντομα ότι σχεδόν όλοι στον όλο και πιο γεμάτο πλανήτη μας, δεν θα είναι σε θέση να ξεφύγουν από την ανισότητα.

Στίβεν Χόκινγκ
Πηγή: www.lifo.gr
#

Σίγουρα δεν ζούμε πια στα σπήλαια, βρίσκουμε εύκολα τροφή, ζούμε περισσότερα χρόνια. Σίγουρα έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε άμεσα με οποιονδήποτε σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, να γνωρίζουμε τόσα πολλά, να κατασκευάζουμε ουρανοξύστες και μεγάλες λαμπερές πόλεις. Αν το δούμε όμως από μία άλλη οπτική γωνία αντιλαμβανόμαστε ότι ήμαστε το ίδιο βίαιοι, εχθρικοί κι εγωπαθείς όσο και πριν από χιλιάδες χρόνια. Λες και η εξέλιξη στον ένα τομέα αναιρεί την εξέλιξη στον άλλο.

Μήπως τελικά η εξέλιξη είναι ανύπαρκτη; Σαν να βαδίζουμε αιώνες τώρα διανύοντας μηδενική απόσταση. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Να εξελίσσεται αλλά να μην εξελίσσεται. Να νομίζει ότι είναι αλλά να μην είναι. Ένα ατελείωτο πείραμα ενός βαθύτερου, επιτακτικού και άγνωστου προορισμού.

Φθάσαμε στη Σελήνη, μετά θα πάμε στον Άρη και ούτω καθεξής. Θα αυξάνουμε συνέχεια τη γνώση, θα συνεχίσουμε να προχωράμε και θα καταφέρουμε πράγματα που φαίνονται απίστευτα τούτη την ώρα. Θα επιτύχουμε χάρη στις προσπάθειες και τις ικανότητές μας να κατακτήσουμε το Σύμπαν. Και όταν θα έχουμε ολοκληρώσει τον μυστικό μας πόθο θα γυρίσουμε και θα κοιτάξουμε τι είναι αυτό που αφήσαμε πίσω μας και κυρίως τι κουβαλάμε ακόμα ανέπαφο στον εντυπωσιακό εγκέφαλό μας. Τότε θα δούμε ότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από το ανικανοποίητο εγώ που θα συνεχίσει να μας ταλαιπωρεί και να μας βασανίζει αφού δεν μπορούμε μέσα από όλη αυτή τη γνώση να βρούμε την Ειρήνη. Μέσα μας κι έξω μας.

Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα που ζούμε πρέπει να αφαιρέσουμε αυτό που κάνουμε λάθος από αυτό που ξέρουμε ότι είναι σωστό.