Μϊα βαθιά αίσθηση ανθρωπιάς με διαπέρασε βλέποντας αυτό το βίντεο στο Facebook. Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει; Κάποιος ξεκίνησε την πράξη γιατί με αυτό τον τρόπο σκέφτηκε. Κάποιος ακολούθησε κι ενώθηκε μαζί του. Και μετά άλλος. Και μετά άλλος. Και μετά πραγματοποιήθηκε αυτό που σκέφτηκε ο πρώτος. Κάποιος όρισε την διαδρομή της θέλησης προς την υλοποίηση της πράξης. Κάποιος έσπειρε ευαισθησία και φύτρωσε ανθρωπιά και αλληλεγγύη.
Οταν το καλό νίκησε το κακό και το φως διέλυσε το σκοτάδι. Τότε που η ικανότητα της ανθρώπινης σκέψης έδωσε νόημα στην ύπαρξή της. Οταν οι απίστευτα μικροί κόκκοι της άμμου γίνονται μία απέραντη έρημος, ανίκητη και απρόσβλητη. Τότε που οι θυσίες γιορτάζουν τον λόγο που γεννήθηκαν. Οταν το άτομο έφτιαξε το σύνολο. Τότε που όλα τα άδικα έγιναν χρήσιμα. Η ατυχία έγινε τύχη και το παράλογο λογικό.
Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο γίνονται όλα; Ενα αυθόρμητο σενάριο σχεδιασμένο από συνθήκες και περιστάσεις αποτυπώνει την όψη της αλήθειας που είναι η ίδια η ζωή. Αυτή που ζωγραφίζουμε εμείς, που ιχνογραφούμε καθημερινά στο τεντωμένο σχοινί του σωστού και του λάθους. Ολοι γνωρίζουμε πως η πράξη αυτή ήταν σωστή κι εκ του αποτελέσματος το αποδεχόμαστε και το τιμούμε γιατί αν τα ορμητικά νερά παρέσυραν τον άνδρα το άρθρο αυτό θα είχε άλλο θέμα. Αυτή ενδεχομένως να είναι και η ομορφιά του άγνωστου. Κάνεις κάτι και όλα αλλάζουν.
Η λύπη χαμογελάει όταν τα χέρια μας ενώνονται σε ένα κοινό σκοπό, με ανθρώπινη χροιά και αγνή πρόθεση.
