Άνοιξα το παράθυρο του κόσμου και πέρασαν μπροστά μου τόσοι άνθρωποι. Ηγέτες, ηθοποιοί, φτωχοί, κληρικοί, φυλακισμένοι, ηλικιωμένοι, ναυτικοί, εγκληματίες, επιχειρηματίες. Τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί. Χαρούμενοι, δυστυχισμένοι, αγανακτισμένοι, ερωτευμένοι. Ένα απέραντο μίγμα ανθρώπων, γεγονότων και συναισθημάτων ζωντάνεψε στο μικρό μου παράθυρο και με έστειλε στο λαμπερό Παρίσι, στην μυστηριώδη Ταγγέρη, στο νεαρό Σίδνεϊ, στο πολυπληθές Τόκιο, στη ζωηρή Νέα Υόρκη, παντού.
Ένας γυάλινος βόλος η Γη, ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Κάθε σημείο της κάποιοι άνθρωποι, κάποιο συμβάν και απέραντα συναισθήματα. Όλα γίνονται τώρα, τούτη τη στιγμή. Εδώ που γράφονται τα γράμματα, περπατούν οι λέξεις και αγώνα κάνουν ζηλευτό πως θα ταιριάξουν μεταξύ τους.
Και η παρέλαση συνεχίζεται, χωρίς πρόγραμμα. Βλέπω μετανάστες προσπαθώντας να πατήσουν στη μεριά της σωτηρίας, πολιτικούς να κατηγορούν τους άλλους, εταιρείες να τιμωρούνται για μόλυνση του περιβάλλοντος, πυρκαγιές να καταπίνουν τεράστιες δασικές εκτάσεις και τόσα άλλα. Βλέπω γυναίκες και άντρες να προβάλλουν τους εαυτούς τους όπως μπορούν ώστε να ξεχωρίσουν. Διαφημίσεις να εμφανίζονται από το πουθενά, λόγια αργά να πνίγουν την αλήθεια στο βωμό της υπεροχής και τόσα άλλα. Βλέπω τους νέους να αγναντεύουν τη ζωή με χαμόγελο, με νέες ιδέες και όρεξη για δημιουργία γνέφοντας αγνά στο καλύτερο. Βλέπω και άλλους νέους χαμένους στην εξέλιξη της ακινησίας με άδεια εφόδια απέναντι σε έναν αόρατο πόλεμο.
Αλλάζει θέματα, χρώματα, διάθεση το μικρό μου παράθυρο και όσο το έχω ανοιχτό πλανιέμαι αναμάρτητα στο έλεος των άπειρων επιλογών του.
Ναι, είναι ο υπολογιστής μου, το κινητό μου, το διαδίκτυο. Ναι, είναι το πεδίο όρασής μου στον πλανήτη μας. Είναι το μικρό μου παράθυρο.
Είναι και αυτό ένα μέρος της ζωής, αλλά δεν είναι η ζωή. Είναι απλά ένα μικρό παράθυρο. Το δικό μου παράθυρο.
