Ανατρέχοντας στο παρελθόν ο εγκέφαλος καλεί αμέτρητες εικόνες με την ταχύτητα φωτός από την τρέχουσα ζωή. Μία βόλτα παρέα με την μητέρα στην παιδική χαρά, μία σχολική εκδρομή με τους συμμαθητές, μία γιορτή γενεθλίων, ένα ζωγραφισμένο ηλιοβασίλεμα στα ήσυχα νερά της θάλασσας, ένα άγριο ποτάμι στο βουνό, μία αμυγδαλιά στον κάμπο, το χαμόγελο του πρώτου έρωτα, το αγέρωχο βλέμμα του παππού, ο χαρταετός την καθαρά Δευτέρα. Απέραντες βιβλιοθήκες δεν θα έφταναν για να χωρέσουν όλες τις στοιβαγμένες στο ανθρώπινο μυαλό εικόνες. Και αν θες να περιγράψεις μια εικόνα τόνους μελάνι θα σκορπίσεις στο χαρτί χωρίς να αποτυπώσεις την αλήθεια της στιγμής.
Ετσι το 1826 ο ο Γάλλος ερευνητής Νικηφόρος Νιέπς (Nicéphore Niépce) κατάφερε να αποτυπώσει σε χαρτί τις στέγες σπιτιών του χωριού Chalon-sur-Saone αφού την εξέθεσε στο φως για διάστημα οκτώ ωρών ονομάζοντας αυτή την τεχνική ηλιογραφία.
Από τότε η φωτογραφία ακολούθησε μία πορεία συνεχούς εξέλιξης φυλακίζοντας τις στιγμές του τόπου και του χρόνου αρχικά στο χαρτί και κατόπιν στην ψηφιακή μνήμη της εποχής μας. Και πιθανόν αργότερα σε τρισδιάστατα ολογράμματα.
Η τεχνολογία βεβαίως και στηρίζει τη ζωή (εάν τη χρησιμοποιούμε ορθά) αλλά ο πυρήνας της φωτογραφίας εστιάζεται στο θέμα που αποτυπώνει αιωνίως. Εκείνη τη στιγμή που θέλουμε να μείνει ανεξίτηλη ακόμη και αν ο χρόνος την διαγράψει. Το γεγονός που ο φωτογράφος έζησε και μοίρασε απ΄ την απόμακρη γωνιά της Γης. Μοιάζει με όχημα που μεταφέρει τις στιγμές στον χώρο και τον χρόνο. Ανάκατες οι μνήμες με τις χαρές, τις λύπες, τα δάση, τα βουνά, τις νίκες και τις ήττες, τους αετούς με τα ορθάνοιχτα φτερά, τις φεγγαρόφωτες νυχτιές, Όλα χωράνε. Αυτές οι εικόνες που τις αισθήσεις προσκαλούν σε ένα παράξενο χορό του «τότε» και του «τώρα». Η φωτογραφία είναι η συγκλονιστική εφεύρεση του ανθρώπου που δίνει σε όλους μας πλέον τη δυνατότητα της οπτικής αποτύπωσης στιγμών.
Ας είναι στο μέλλον αυτές οι στιγμές
μόνο καλύτερες.
