Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο σύμβολο ανανέωσης, γιορτής και χαράς έχει τις ρίζες του αρκετά βαθειά στο χρόνο. Η εξέλιξη το έφερε στην σημερινή του παγκόσμια μορφή μέσα από διαφορετικές πολιτισμικές αποχρώσεις του χρόνου και του χώρου.
Από την «Ειρεσιώνη» (κλάδος αγριελιάς) στην αρχαία Ελλάδα ως ευχαριστία γονιμότητας κι ευφορίας προς τους τότε θεούς Αθηνά, Απόλλωνα και Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη) και κατ’ επέκταση προς στη φύση.
Τον 4ο αιώνα. μ.Χ. η 25η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως ημερομηνία γέννησης του Χριστού και σήμανε τον ερχομό του νέου χρόνου. Στα «Σατουρνάλια», οι Ρωμαίοι στόλιζαν διαφόρων ειδών δέντρα με κεριά και άλλα στολίδια.
Στους Βυζαντινούς χρόνους με το στήσιμο στύλων στολισμένων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής.
Οι «Βίκινκς» στον παγερό Ευρωπαϊκό βορρά αποχαιρετούσαν το Χειμώνα υποδεχόμενοι την Άνοιξη με τελετές χρησιμοποιώντας το δένδρο ως αναγέννηση της μητέρας φύσης.
Στην Γαλλία οι «Δρυίδες» τιμούσαν τους θεούς τους κρεμώντας στις βελανιδιές φρούτα και κεριά.
Ο «Μαρτίνος Λούθηρος» αντικατέστησε τα αστέρια που έβλεπε να λάμπουν μέσα από τις φυλλωσιές των δένδρων με κεριά.
Οι Γερμανοί φαίνεται ότι ήταν οι πρώτοι οι οποίοι έβαλαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο σπίτι τους. Το διακοσμούσαν με καρύδια, μπισκότα και κάθε είδους φαγώσιμα και κεριά, θέλοντας να συμβολίσουν τα θεία δώρα που έκαναν οι Μάγοι στο νεογέννητο Χριστό.
Οι Γερμανοί μετανάστες μετέφεραν το έθιμο στην Αμερική όπου μετά από δυσκολίες, το 1840 επικράτησε το έθιμο και το 1882 στολίστηκε το πρώτο φωταγωγημένο με ηλεκτρισμό δένδρο.
Φθάνοντας στο «τώρα» με τα στολίδια, τα φωτάκια και την αστραφτερή εμπορικότητα.
Αυτό όμως που παραμένει και φωλιάζει στην καρδιά μας είναι ο εορτασμός της ανανέωσης και της αγάπης.
Κάθε τέλος μια αρχή.
