Όταν οι αντιθέσεις μεταξύ των ανθρώπων, των χωρών, των θρησκειών, των ομάδων και γενικά οποιωνδήποτε διαιρέσεων οδηγούνται στη διαδικασία της βίαιης επίλυσης αναδεικνύεται κι επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά η χαμηλή ποιότητα ανέλιξης της ανθρωπότητας.
Ενώ ο αγώνας και το κόστος των ενεργειών θα έπρεπε να αφορούν ενωτικές κινήσεις της ολότητας απέναντι στα κοινά προβλήματα όπως το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την υπερκατανάλωση, την υγεία, την παιδεία, την ανεργία και τόσα άλλα θέματα που απασχολούν την ουσία της ύπαρξής μας αντιθέτως η κοντόφθαλμη κενόδοξη επιθυμία μίας πιθανούς μελλοντικής ιστορικής μνήμης ασχολείται με την κατοχή γης με σκοπό το κέρδος υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς αγνοώντας πλήρως ότι σε βάθος χρόνου η σύγκρουση βαθαίνει τις υπάρχουσες πληγές όλων μας και επιπλέον επιβαρύνει τη συλλογική μνήμη των παιδιών μας αρνητικά.
Δικαιώματα επί της γης δεν υπάρχουν. Ουσιαστικά ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα επί της γης αντιθέτως η γη έχει δικαιώματα επί του ανθρώπου και η απαίτησή της αυτή άρχισε να εκφράζεται, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, με τις περιβαλλοντικές αντιδράσεις της επηρεάζοντας όλους όσους κατοικούν πάνω σε αυτή τη μικρή κουκκίδα που γυρίζει αέναα στο πουθενά. Ας μην ξεχνάμε ότι η γη παραμένει σταθερή ενώ οι άνθρωποι αλλάζουν αδιάκοπα μεταφέροντας η μία γενιά στην άλλη τη φαντασίωση της κατοχής και της ιδιοκτησίας ώστε να κατασκευάζεται μία εικονική αντιπαράθεση μεταξύ των «δικών μας» και των «ξένων» ενώ με μία παράδοξη θρησκευτική επιμέλεια αποκρύπτεται ηθελημένα η κοινή μας προέλευση.
Η αίσθηση της ιδιοκτησίας δημιουργεί το κόστος της διατήρησής της, το οποίο δημιουργεί τις διαιρέσεις που δημιουργούν τις αντιθέσεις που δημιουργούν τις διαφορές που δημιουργούν τις συγκρούσεις, που δημιουργούν τη βία. Δεν καταλαβαίνω από που προήλθε η ιδιοκτησία σε κάτι που δεν ανήκει σε κανέναν! Κανένα νησί, κανένα τετραγωνικό εκατοστό, κανένα σπίτι, καμία θάλασσα, κανένα ποτάμι, κανένα δένδρο δεν ανήκει σε κανέναν, απλά υπάρχει. Η τρέχουσα ιδέα της ιδιοκτησίας κρύβει μία ασυνείδητη έλξη εξουσίας που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει θέσει πολύ ψηλά στην κλίμακα αξιών και αυτός είναι ο κύριος λόγος της πορείας του προς την αυτοκαταστροφή.
Η χρήση και η εκμετάλλευση των πόρων και των αγαθών της γης δεν αφορά ούτε συγκεκριμένα άτομα ούτε συγκεκριμένες ομάδες αλλά όλη την ανθρωπότητα. Θα μου πείτε βέβαια ωραίες είναι οι θεωρίες αλλά τι γίνεται τώρα με την παρούσα κατάσταση. Η Τουρκία διεκδικεί με μία επιθετική διάθεση και ο διάλογος αφανίζεται μέρα με τη μέρα. Και όσο η γειτονική μας οικονομία δεν πάει καλά οι πιθανότητες πολεμικής σύρραξης αυξάνονται. Θα εμπλακούμε λοιπόν σε πολεμική σύγκρουση ή θα καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Δύσκολη απάντηση, πολύπλοκη εξίσωση, δυσχερής κατάσταση.
Το πνεύμα της λογικής αναζητά την συζήτηση, το πνεύμα της αντίθεσης κατευθύνεται στη βία. Αν κάποιος έχει δίκιο ή άδικο είναι ανούσιο. Αν κάποιος βγει νικητής ή χαμένος είναι αδιάφορο. Γιατί όλοι έχουν δίκιο ενώ ταυτόχρονα έχουν και άδικο. Η απειλή μιας μελλοντικής αποτυχημένης συμφωνίας μέσα από μία δύσκολη σχέση αιώνων είναι κακός σύμβουλος ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται από θρησκευτικές διαφορές. Γιατί όποιος αντιπαρατίθεται ποτέ δε δέχεται ότι έχει άδικο, πολύ περισσότερο δεν δέχεται ότι ο αντιπαρατιθέμενος έχει δίκιο.
Η συζήτηση, η ανταλλαγή απόψεων, το διεθνές δίκαιο, η διπλωματία, οι προϋπάρχουσες υπογεγραμμένες συνθήκες και συμφωνίες είναι οι υγιείς δρόμοι προς την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος. Η μονομέρεια, η ακαμψία, η απολυτότητα, η άρνηση κάθε συμβιβασμού, ο εθνικιστικός φανατισμός είναι οι επικίνδυνοι δρόμοι που οδηγούν στην βίαιη αναμέτρηση με βέβαιες ανθρώπινες απώλειες και από τις δύο πλευρές των αντιπάλων. Ποιό είναι το διακύβευμα; Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, το γόητρο, η απληστία, η κενοδοξία, η αλαζονεία, η κατάκτηση, η εκδίκηση; Όποιο κι αν είναι το βραβείο, δεν αντισταθμίζεται ούτε με μία τρίχα ενός αδικοχαμένου ανθρώπου οποιασδήποτε χώρας, οποιασδήποτε θρησκείας, οποιασδήποτε μητέρας.
Ο πραγματικός πόλεμος είναι μέσα μας και ο επόμενος μεγάλος εχθρός της ανθρωπότητας θα προέλθει από τα παιδιά μας. Ονομάζεται «υπερπληθυσμός».
Όσο κι αν θέλουμε να προβάλλουμε ή να εκθειάσουμε την προσωρινότητά μας, ας έχουμε κατά νου ότι την ιστορία δεν τη γράφουν πλέον οι νικητές αλλά οι σώφρονες. Οι δε διαφορές δεν επιλύονται πλέον διά της βίας αλλά επί της ουσίας.
