Δύο μαθητές στις φυλακές ανηλίκων της Αυλώνας οι οποίοι φοιτούσαν στο Λύκειο του κέντρου κράτησης νέων κατάφεραν να εισαχθούν στην ανώτατη εκπαίδευση και μάλιστα στην πρώτη σχολή της επιλογής τους.
Μία αναμφίβολα δύσκολη περίοδος είναι για όλους μας αυτή που διανύουμε στις μέρες μας. Οι νέοι αντιμετωπίζουν πολύπλοκες δυσκολίες όπως ανεργία, πανδημία, υπέρμετρα ταχείες τεχνολογικές εξελίξεις, ψηφιακές μεταλλάξεις σε πολλαπλά επίπεδα όπως επικοινωνία και παιδεία αλλά και αρκετές οικολογικές ανησυχίες που αναταράσσουν πρόωρα την υπαρξιακή τους αναζήτηση.
Κάποιοι νέοι ξεκινούν τη ζωή τους μέσα σε ένα ευνοϊκό περιβάλλον με υποστήριξη από την οικογένειά τους. Κάποιοι άλλοι όμως δεν έχουν την ίδια τύχη και μπλέκουν στα βάρβαρα δίχτυα της ζωής είτε αντιδρώντας στην στενόψυχη μοίρα τους είτε προσπαθώντας να ζωντανέψουν τα αφελή όνειρά τους στο απατηλό φόντο μιας αχνής γονικής ασφάλειας.
Δυστυχώς η φυλακή στη σύγχρονη κοινωνία διατηρείται ως ένα μέσο συνετισμού ακόμα και για τους νέους που μέσα από πρωτόγνωρες γι’ αυτούς δυσκολίες καλούνται να επιβιώσουν και να αλλάξουν το κακό παρελθόν τους με ένα καλύτερο μέλλον. Και είναι αλήθεια ότι κάποιοι τα καταφέρνουν όση φθορά κι αν τους προκάλεσε ο εγκλεισμός, όσες πληγές κι αν κουβαλούν για πάντα στη ζωή τους. Δύο τέτοιοι άνθρωποι κατάφεραν όχι απλώς να επιτύχουν στην ανώτατη εκπαίδευση αλλά να ξεπεράσουν και τις κόκκινες γραμμές που επιβάλλει στη σκέψη των φυλακισμένων το τρέχων σωφρονιστικό σύστημα.
Δεν έχει καμία αξία το «μπράβο» που τους στέλνει τούτο το κείμενο. Δεν έχουν ανάγκη την λεκτική επιβράβευσή μας που ξεθυμαίνει στην επόμενη εγκεφαλική μας φαντασίωση. Πιθανόν να μη γνωρίζουν τι είναι βοήθεια, αλληλεγγύη, αγάπη. Δεν έχει νόημα να προβάλλουν την δύναμή τους μέσα από την αδικία που γαλουχήθηκαν. Επιτυχία θα ήταν να μη χρειάζεται σωφρονισμός κι επανένταξη. Επιτυχία θα ήταν να μη χρειάζεται να λαβωθείς για να νιώσεις θεραπευμένος, να μη χρειάζεσαι την έρημο για να θέλεις να ξεδιψάσεις.
Εύχομαι στους δύο αυτούς νέους αλλά και σε όλους τους νέους του κόσμου να κάνουν όχι αυτό που χρειάζεται αλλά αυτό που αγαπούν. Κι ευτυχώς οι νέοι ξέρουν τι είναι αγάπη γιατί η αγάπη δεν διδάσκεται αλλά υπάρχει ατόφια, καθαρή, αμόλυντη κι απέραντη στο πρώτο μας κλάμα. Από εκεί και ύστερα μας αφαιρείται στάλα-στάλα.
Την φυλακή και τον χειμώνα τα ορίζουμε εμείς αφού δεν μπόρεσε κανείς να μας τα ορίσει. Πιο δύσκολα μεν, πιο αληθινά δε.
