Στιγμιότυπο από video στο Youtube που παρατίθεται στο τέλος του άρθρου.
Μία μαθήτρια και ο πρόεδρος των ΗΠΑ βρέθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα στον ίδιο χώρο, στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το κλίμα. Δεν μίλησαν αλλά είπαν πολλά. Ο πρόεδρος βλοσυρός και βαρύς. Η μαθήτρια θυμωμένη και σοβαρή. Δύο διαφορετικές γενιές που έχουν να χωρίσουν πολλά παρέμειναν σε απέραντη απόσταση μεταξύ τους ενώ τους χώριζαν λίγα μόνο μέτρα.
H Γκρέτα Τούνμπεργκ γνωστή πλέον σε όλο τον κόσμο για την ενεργητική της δράση στην προσπάθεια της διάσωσης του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή μίλησε με τα μάτια. Δεν χρειάστηκε να ανοίξει το στόμα της για να εκφράσει την οργή της. Μίλησε σε μία γλώσσα που δύσκολα την καταλαβαίνουν οι «μεγάλοι» και είναι άγνωστη στους αριθμούς. Μετέδωσε το μήνυμα ότι έρχεται η ώρα που όλα θα αλλάξουν είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε με την ομαλή ανθρώπινη πρόληψη είτε με την σκληρή αντίδραση του πλανήτη.
Το βλέμμα της δείχνει να αναρωτιέται, έως πότε θα ταλαιπωρούμε τη Γη; Πόσο θα αντέξει την βρομιά το σπίτι μας; Όχι το ατομικό σπίτι αλλά το κοινό σπίτι που δεν ανήκει σε κανέναν αλλά χρησιμοποιείται από όλους. Ναι, θέλουμε να είναι καθαρό το μικρό ατομικό μας σπίτι, αλλά για να το καθαρίσουμε χρησιμοποιούμε ζημιογόνα υλικά για τη Φύση καταστρέφοντας το μεγάλο μας συλλογικό σπίτι. Φαίνεται ότι περισσότερο μας ενδιαφέρει η ατομικότητα παρά η συλλογικότητα ακόμα κι αν ξέρουμε ότι το συλλογικό όφελος τελικά καλύπτει το ατομικό, ακόμα και αν είναι βέβαιο ότι όταν το συλλογικό έχει πρόβλημα θα το μεταφέρει και στο ατομικό.
Είναι φυσικό μία μαθήτρια να είναι οργισμένη γιατί είναι φυσικό ένα παιδί να ξέρει την αλήθεια πριν αναγκαστεί να ζήσει στο ψέμα. Είναι λογικό ένα παιδί να θέλει το καλό πριν έρθει το κακό. Είναι αυτονόητο να ξέρει τι πρέπει να γίνει γιατί το αυτονόητο ισχύει για όλους, μικρούς και μεγάλους, φτωχούς και πλούσιους, όμορφους και άσχημους. Ενα παιδί γνωρίζει μόνο την αλήθεια γιατί περισσότερο αισθάνεται παρά σκέφτεται.
Αυτό το βλέμμα είναι μια τεράστια καμπάνα που χτυπά εκκωφαντικά ώστε να ακούσουν οι κουφοί και να τρανταχτούν όσοι κάνουν τους κουφούς. Αυτό το βλέμμα διαπερνά όχι μόνο τον πρόεδρο της Αμερικής αλλά κάθε έναν από εμάς απ΄ άκρη σε άκρη σε όλο τον πλανήτη και μεταδίδει σαν φάρος που προστατεύει τα πλοία ότι ο χρόνος πάντα φθάνει στην ώρα του όταν το απαιτούν οι συνθήκες.
