Η νέα αναγκαστική μόδα της μάσκας ξεσκέπασε τον εσωτερικό μας κόσμο. Πως; Μα φυσικά μέσα απ΄ τα μάτια. Αυτά τα μάτια που λένε τόσα πολλά, χωρίς λέξεις κι επεξηγήσεις. Την απέραντη ενέργεια της σιωπής και του βλέμματος.
Τώρα μονάχα δύο μάτια και ο τρόπος που σε αντικρίζουν, σε κοιτούν, σου γνέφουν, σε παρατηρούν. Η μάσκα έκρυψε την έκφραση του στόματος έτσι όπως αυτό με την περίσσια αληθοφάνεια μοιράζει μια χαρά, μια λύπη, ένα πόνο, μια συμπάθεια, κάμποση απόλαυση και τόσα άλλα συναισθήματα μικρά, μεγάλα, σιγανά και δυνατά.
Μπορεί να έσβησαν τα χείλη από τον χάρτη του προσώπου αλλά τα μάτια ακέραια και ακόμα πιο εκφραστικά παρέμειναν ως η μοναδική πηγή γραφής των αισθημάτων μας. Μπορεί η μάσκα να αύξησε την μεταξύ μας διαδρομή, ίσως να σκέπασε την άβολη γκριμάτσα της απέχθειας ή την απόμακρη ευγένεια της πρώτης επαφής. Μπορεί και να καλύπτει μια πονεμένη προσωπική στιγμή ή μια κακότυχη αλήθεια, την αδικία ενός φόβου ξαφνικού. Μπορεί να έκρυψε, αλλά συνάμα ανέδειξε πολλά.
Και κάτι που σίγουρα έγινε, και διαπίστωσα με μεγάλη χαρά, είναι ότι ταυτόχρονα άνοιξε ένας δρόμος γνωριμίας με το μέσα μας κι εκτός από ένα πρόσθετο επιφανειακό εμπόδιο παρουσιάστηκε μία εξαίσια ευκαιρία να κοιτάξουμε όχι μόνο πίσω απ΄ τη μάσκα αλλά και να βουτήξουμε κάτω από αυτήν. Σε αυτά τα απάτητα βάθη που φωτίστηκαν από την ξαφνική καταιγίδα απογύμνωσης της θνητότητάς μας, γκρέμισαν ένα οικονομικό σύστημα αδύναμο να αντιδράσει και υπενθύμισαν μία διαφορετική σειρά αξιών στη ζωή μας.
