Μια ζωγραφιά θαλασσινή, τα πελαγίσια κρυστάλλινα νερά με την καμαρωτή αλμύρα, αφράτα ξελογιάζουν την κρεμαστή κληματαριά και τα ευωδιαστά γεράνια. Εκείνα που ροζ, λευκά ή κόκκινα ριζώνουν στους φρεσκοασπρισμένους τενεκέδες, αυτούς που φιλοξένησαν στα σπλάχνα τους το λάδι το θεόπνευστο της ακατάλυτης αιώνιας ελιάς. Κι ο ήχος του αγέρα παρέα με τα αγαλλιασμένα κύματα χαϊδολογούν της ακροθαλασσιάς τα γέρικα αρμυρίκια.
Δεν είναι μόνο ζωγραφιά μα θα μπορούσε να ‘ναι. Είναι εικόνα αληθινή κάπου στην φωτοβόλο Ελλάδα που ο καθένας μας μπορεί να ζήσει και ν’ αδράξει αδείλιαστα. Δεν είναι μία μοναχά αλλά μυριάδες άλλες αλογάριαστες, που όλες τις ώρες, όλες τις μέρες, όλα τα χρόνια, όλες τις εποχές όταν μας δούνε χαίρονται στην αγκαλιά τους να μας βρουν για να μας γαληνέψουν.
Δεν είναι μόνο όνειρο, αλλά η ζωντανή ορχήστρα που αναπλάθει τις μελωδίες της ύπαρξης, μεταφέρει τον ουρανό στη γη, μας υψώνει, μας ημερεύει, μας πληρώνει. Δεν είναι μόνο μια στιγμή απόλαυσης αλλά η ολοκλήρωση της άχρονης ροής του σύμπαντος. Δεν είναι μια απόδραση αλλά μια δράση αδελφότητας της φύσης, του αγνού και καθαρού αθέλητου στοχασμού. Δεν είναι προσδοκία μα εκπλήρωση. Δεν είναι απάτη μα δικαίωση.
Είναι μία κίνηση ζωής που η αστρόφερτη ηλιαχτίδα σκάει έλλαμπρη στα μάτια μας πίσω από τα πλατύφυλλα καλοκαιρινά αμπέλια.
Είναι η ζωή που χαίρεται να μας γνωρίζει.
